Arktika op de Weissensee
Van pannenkoekentorens tot waggelende pinguins
Na de succesvolle eerste expeditie van Arktika naar de Weissensee vorig jaar was het op zaterdag 18 januari opnieuw zover: Annelotte, Bob, Esther, Iris, Jan, Liza, Minou, Stephanie, Thomas en Tobias verzamelden zich om het avontuur aan te gaan. Na een soepele reis met veel 30 seconds, kwamen we aan bij onze appartementjes in het pitoreske Techendorf, waarvanuit we een prachtig uitzicht hadden over de Weissensee zelf.
De eerste twee dagen stonden vooral in het teken van voorbereiding. Op zondag werd gezamelijk het ijs verkend. Dit viel niet tegen: er waren niet alleen weinig scheuren, maar we werden ook getrakteerd op strakblauwe, windstille lucht, en een warm zonnetje, iets wat de hele week zou aanhouden. Na de nodige oefening in rechtdoor schaatsen, was het tijd voor de mentale voorbereiding: van last minute slijpbeurt, tot het passen van alle thermokleding, en van stroopwafels verstoppen in schaatskleding tot het bakken van een torenhoge stapel pannenkoeken, niets werd aan het toeval overgelaten. Na de rijderbijeenkomst en een extra groot bord pasta zat er niets anders op dan proberen een goede nachtrust te pakken.
Want dinsdag was het dan echt zover: de alternatieve elfstedentocht van 200km. Het is eigenlijk onmogelijk om hier te beschrijven hoe dit was. Ten eerste omdat een schaatstocht van zo’n 8 tot 11 uur niet in woorden te vatten is, en ten tweede omdat het voor iedereen een heel ander avontuur is geweest. Van Bob’s bloedende strijd voor het clubrecord, tot Esther’s nieuwe vriend voor het leven, Held Henk: iedere tocht was uniek. Maar er waren ook overeenkomsten: zo genoten we allemaal van de prachtige zonsopgang in het besneeuwde bergdal, maakten we motiverende babbels met hulpposten Corina en Nienke, en hebben we stuk voor stuk een prestatie neergezet die we niet voor mogelijk hadden gehouden. Maar aan alles komt een eind, ook echt hieraan. Dus keerden we met blaren op ons hele lichaam, maar ook met 8 elfstedenkruisjes op zak en een gepast gevoel van trots, weer naar huis.
De dagen erna maakten we kennis met een uniek fenomeen: de zogenoemde ‘Weissensee waggel’. Voortbewegen kon slechts maar op één snelheid en in pinguinpas. Geen probleem wanneer je alleen van bed naar de wc moet, wel lichtelijk problematisch als je een berg opgaat met een skilift en de laatste lift terug mist. Gelukkig hadden we elkaar en waren we nog optijd voor de beroemde bingo van Jannes. Liza scoorde hier een volle bingokaart (al had de rest dit eerder door dan zijzelf) en ging er met de hoofdprijs, een bon voor salomonschaatsen, vandoor. Op donderdag konden we in het zonnetje Malou, Tom, Martijn en Viktor aanmoedigen tijdens de eerste KPN grand prix, de Aart Koopmans Memorial. Op de vrijdag waren we zowaar weer voldoende hersteld om rondjes te rijden op het prachtige, grote meer , en zelfs te feesten op het blarenbal. Om middernacht werd Iris hier zelfs door een volle tent een fijne verjaardag toegezongen. Toen de volgende dag voor het eerst de mist en natte sneeuw toesloeg was het duidelijk tijd om naar huis te gaan, maar wat kunnen we met trots terugkijken op een geslaagde week.
